Με διαφορά ο καλύτερος κιούρτος-παγίδα που έχω χρησιμοποιήσει, μπορεί να ψαρέψει από χταπόδια μέχρι σμέρνες, μουγκριά, όπως και σπαρίδες, ανάλογα του βάθους που θα το ρίξουμε και του δολώματος. Επίσης, δεν χρειάζεται να περιμένουμε να το σκουριάσουμε για να το χρησιμοποιήσουμε όπως γίνεται με τους μεταλλικούς, που καινούργιοι και γυαλιστεροί δεν «δουλεύουν». Και η αποθήκευσή του είναι εύκολη, αφού είναι σαν ελατήριο και μαζεύει. Αφού το αγοράσουμε (16-18 ευρώ για μεσαίο μέγεθος), πρέπει να τοποθετήσουμε βάρη στις δυο άκρες του. Πολλοί βάζουν πέτρες μέσα στην παγίδα, αλλά κάτι τέτοιο πρέπει να αποφεύγεται, αφού σε περιοχή που έχει έστω και λίγο ρεύμα θα έχει ως επακόλουθο το σχίσιμο του διχτυού της παγίδας, οπότε και τη δημιουργία εξόδου για ό,τι μπει μέσα. Εγώ χρησιμοποιώ βάρη κατάδυσης μέσης, σκούρου πράσινου ή μαύρου χρώματος, δεμένα με 100άρα πετονιά στα άκρα της παγίδας, στο μέταλλο της παγίδας, προσεκτικά, να μην δεθεί η πετονιά και το διχτάκι της παγίδας και το σχίσει όταν θα είναι στο νερό και πιθανόν κινείται λόγω ρευμάτων. Με τον ίδιο τρόπο δένουμε και το σκοινί στα δυο άκρα της παγίδας, προσέχοντας πάντα μη δέσουμε την πετονιά με το διχτάκι και σχιστεί από κάποια κίνηση στο νερό.
Για χταπόδια χρησιμοποιούμε καβούρι ζωντανό, που μπορούμε να βρούμε στα βράχια, στις ακτές, ασχέτως μεγέθους· ακόμα και τα μικρά δουλεύουν πολύ καλά. Αφού, λοιπόν, τα πιάσουμε, και όσα περισσότερα μπορούμε, χτυπάμε με ένα μαχαίρι τις δαγκάνες και πάλι για να μη σχιστεί η παγίδα, αφού είναι το πρώτο που θα προσπαθήσουν να κάνουν τα καβούρια όταν τα βάλουμε στην παγίδα· στη συνέχεια, πάλι με το μαχαίρι, χτυπάμε κατά μήκος το καβούρι στο πάνω κέλυφός του και προς τα πίσω, ούτως ώστε να έχει ένα καλό άνοιγμα στο πίσω μέρος και να μαλαγρώνει με τα υγρά του, με τέτοιον τρόπο ώστε να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο ζωντανό στην παγίδα. Συνήθως μπορεί να μείνει ζωντανό έως και 20 ώρες, αν το χτύπημα δεν είναι πολύ βαθύ αλλά αρκετό ώστε να μαλαγρώνει την περιοχή. Όσα περισσότερα καβούρια έχουμε στην παγίδα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε για να πιάσουμε περισσότερα του ενός χταπόδια.
***Κατάλληλο μαχαίρι είναι ένα μαχαίρι κατάδυσης· λόγω βάρους και πάχους λεπίδας μπορεί να κάνει πλατύ χτύπημα με λίγο βάθος.
Για ψάρια το δόλωμα διαφέρει· χρησιμοποιούμε πάστα σαρδέλας που έχουμε ετοιμάσει ή απλά κομένες σαρδέλες στο μήκος τους. Τις βάζουμε μέσα σε διχτάκι ή απλά αγοράζουμε σίτα από το πλησιέστερο κατάστημα με είδη οικοδομής, μπογιές κ.λπ. και τη δένουμε με ένα σπάγγο ή πετονιά. Αφού έχουμε τυλίξει με τη σίτα το δόλωμα, το δένουμε στην ίδια πλευρά που έχουμε δέσει και τα βάρη της παγίδας, στο μέσο της παγίδας, ακριβώς εκεί που οδηγούν τα δυο ανοίγματα της παγίδας. Ανάλογο με το μέγεθος της παγίδας που έχουμε πάρει θα είναι και το μέγεθος των ψαριών που θα πιάσουμε. Όταν ρίχνουμε παγίδα κοντά στις παραλίες ή σε βράχια, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να βρούμε σμέρνα ή μουγκρί μέσα στην παγίδα, οπότε αν δεν ενδιαφερόμαστε για αυτά τα δυο είδη, καλύτερα να κολυμπήσουμε και να την πετάξουμε πιο μέσα ή και από βάρκα. Το σχήμα και το βάρος τής παγίδας είναι τέτοιο που προσωπικά εμένα δεν με δυσκόλεψε ποτέ να κολυμπήσω και να την κρατάω. Διαλέγοντας σίτα μπορούμε να δούμε αν η παγίδα, έστω και άδεια, όταν τη μαζέψαμε είχε επιτυχία, βλέποντας τα σκισίματα τής σίτας· αν είναι ίσιες γραμμές τότε ήταν χταπόδι, αν είναι γραμμές με πολλά μασήματα ήταν σμέρνα ή μουγκρί και αν είναι κυκλικές τρύπες τότε κάποιο άσπρο ψάρι. Ο μόνος λόγος που θα δούμε τα παραπάνω και κανένα ψάρι ή χταπόδι είναι πάντοτε ένας... κάποιος άλλος σήκωσε την παγίδα πριν από εμάς (τις πιο πολλές φορές, τουλάχιστον, δεν παίρνουν και την παγίδα). Για να αποφύγουμε το παραπάνω, υπάρχει ένας τρόπος, μια τσαμαδούρα δικής μας κατασκευής· εγώ την κατασκευάζω με σίτα, αφρολέξ και σπρέι μπογιάς χρώματος μαύρου, πράσινου ή και γκρι, δηλαδή παίρνουμε ένα κομμάτι αφρολέξ στο μέγεθος που πιστεύουμε ότι θα είναι αρκετό και έπειτα το τυλίγουμε με σίτα και το δένουμε με το σκοινί της παγίδας, μετά το βάφουμε με σπρέι με κάποιο από τα παραπάνω χρώματα. Μια τέτοια τσαμαδούρα είναι σχεδόν αόρατη για κάποιον που δεν την ψάχνει και δεν ξέρει για την παρουσία τής παγίδας στην περιοχή. Προσοχή όταν έχει αρκετό κυματισμό: θα είναι αόρατη ακόμα και σε εμάς που ξέρουμε πού περίπου είναι και θα την ψάχνουμε...
Πάντως, αφότου χρησιμοποίησα την παραπάνω σημαδούρα, δεν βρήκα ποτέ άδεια την παγίδα μου!!! Να τη βρίσκω άδεια ήταν συχνό φαινόμενο με πορτοκαλί σημαδούρα. Οι ώρες που συνιστώ είναι μία ώρα πριν τη δύση του ήλιου η τοποθέτηση, και το μάζεμα δύο ώρες μετά την ανατολή του ήλιου.
Άλλα δολώματα, ανάλογα με το τι θέλουμε να πιάσουμε, είναι:
Ρέγγα παστή, που έχουμε ανοίξει την κοιλιά της, χταπόδια και πετρόψαρα, ακόμη και αστακοί, αν η περιοχή ξέρουμε ότι έχει.
Αχινοί σπασμένοι σε κομμάτια, μικρά και μεσαία ασπρόψαρα.
Έτοιμες μαλάγρες.
Ακόμη και τα κελύφη που πετάμε από τις γαρίδες που τρώμε - βεβαια, σημαντικό είναι να τα αφήσουμε στο μπαλκόνι ή τη βεράντα δύο ημέρες, μέχρι να μυρίζουν έντονα. Αυτό το σχήμα δείχνει με ποιον τρόπο πολλοί ερασιτέχνες καταφέρνουν να μαζεύουν ψάρια μέσα στους κιούρτους τους. Όπως βλέπετε στο σχήμα, η τοποθέτηση γλιστρίδας επάνω από το στόμιο του κιούρτου προσελκύει τα ψάρια. Απαραίτητη, βέβαια, είναι και η τοποθέτηση του ίδιου φυτού ή και άλλου. Έχει παρατηρηθεί ότι ενώ το ψάρι θα φάει το φυτό που είναι κρεμασμένο επάνω, ακολούθως θα προχωρήσει προς τα κάτω, και με μεγάλη ευκολία θα περάσει το στόμιο του κιούρτου για να συνεχίσει το κολατσιό του. Όπως είπαμε και προηγούμενα, εμείς χρησιμοποιούμε τη γλιστρίδα για δόλωμα κιούρτου, που θεωρείται μεζές για πολλά είδη ψαριών. Επίσης, πολύ εύκολα μπορούμε να την προμηθευτούμε. Στο ερασιτεχνικό ψάρεμα επιτρέπονται μέχρι δύο παγίδες-κιούρτοι ανά βάρκα ή ψαρά.
Κείμενο : Ιωάννης Ιλιάδης
Πηγή waterboys
Πού θα τον βρω?
ΑπάντησηΔιαγραφή