Τα τελευταία χρόνια στην Αττική έχω προσέξει το εξής: σ' όποιον κάβο κι αν πηγαίνω να ψαρέψω βρίσκω μπροστά μου φουνταρισμένα δύχτια στα πέντε μέτρα από την ακτή. Αν βρω κανά ελεύθερο κάβο κι αρχίζω να ψαρεύω, μετά από μισή ώρα έρχεται επαγγελματίας και ρίχνει δύχτια προκλητικά μπροστά μου. Σε μερικές περιπτώσεις ρίχνουν δύχτια ακόμα και σε μπούκες λιμανιών ή ακόμα και τράτες καλάρουν μέσα σε όρμους. Δε θ'ασχοληθώ καθόλου με το νόμιμο της κατάστασης καθώς ότι καταγγελία έχω κάνει, έχει πάει στο βρόντο.
Δεν είναι λίγες οι ιστορίες που ακούμε ότι ερασιτέχνες κόβουν δύχτια επαγγελματιών, ψαροντουφεκάδες να κλέβουν ψάρια από παραγάδια ή ακόμα και καλαμάδες να πουλάνε ψάρια σε ταβέρνες. Δεν είναι και λίγες οι ιστορίες των παρανομιών από επαγγελματίες οι οποίοι ρίχνουν δύχτια ακόμη και μέσα σε λιμάνια. Πρόσφατα άκουσα και το εξής απαράδεκτο: επαγγελματίας να ρίχνει μπουκάλια με χλώριο μέσα σε λιμανάκι, επειδή ερασιτέχνες έβγαζαν ψάρια, με τη δικαιολογία ότι «εφόσον δε μπορώ να τα πιάσω εγώ, δε θα τα πιάσει κανένας»!
Όλα τα παραπάνω είναι απλά φήμες και υπερβολές ή η σκληρή πραγματικότητα; Η πικρή αλήθεια είναι ότι η δράση φέρνει αντίδραση με ολοένα και πιο ολέθρια αποτελέσματα. Γιατί ο επαγγελματίας, ο οποίος διαθέτει και το ανάλογο σκάφος δε πάει να ρίξει τα δύχτια του σε μέρη όπου δε πατάει ερασιτέχνης, υπάρχει ησυχία και κρατάει ψάρι; Γιατί βγαίνει από το λιμάνι και πάει να ρίξει δύχτια στο διπλανό κάβο; Διότι βαριέται να ξανοιχτεί και δε θέλει να κάψει βενζίνη; Όποιοι και να'ναι οι λόγοι, δημιουργείται μια κόντρα που καλά κρατεί και συνεχώς μεγαλώνει.
Και στη μέση να βρίσκεται η αλήθεια, δε θα μείνει ψάρι, ούτε για να κάνει το χόμπυ του ο ερασιτέχνης, ούτε για να βγάλει τα προς το ζειν ο επαγγελματίας. Με μεγάλο χαμένο αυτού του ακύρηκτου πολέμου, τη θαλάσσια πανίδα!
Του Δημήτρη Αντύπα
Η άποψη έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό «Ψαρεύω»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου