Πρόκειται για
ένα πολύ παραδοσιακό ψάρεμα με μεγάλες επιτυχίες από τους πολύ παλιούς
ερασιτέχνες ψαράδες. Σήμερα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ψαρέματος, αποτελεί η
ζόκα την ίδια επιτυχημένη τεχνική ψαρέματος. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη
ζόκα με ένα πολύ αξιόλογο τεχνητό δόλωμα, αφού το βαρίδι της μιμείται επάξια τη
μορφή ενός ψαριού. Όπως βλέπετε στο Σχήμα 1 παραστατικά είναι μια κοινή
κατασκευή ζόκας με το κλασσικό κόψιμο του βαριδιού με περαστό αγκίστρι στο
επάνω μέρος της.
Στο αγκίστρι μπορούμε εύκολα να δολώσουμε είτε άλλο μικρό ζωντανό ψάρι ή γαρίδα, καβουράκι, ώστε να συνδυάσουμε το τεχνικό με το φυσικό δόλωμα και, φυσικά, οι περιπτώσεις αρπαγής κάποιου αξιόλογου ψαριού είναι μεγάλη.
Το βαρίδι της ζόκας θα πρέπει να γυαλίζει. Παλαιότερα, διαβάζοντας το βιβλίο του Θ. Μαρσέλλου Το ψάρεμα και τα ψάρια του 1948, οι ψαράδες χρησιμοποιούσαν υδράργυρο σε μπουκάλι και με αυτό έβαζαν 2-3 σταγόνες στα χέρια τους και έτριβαν τη ζόκα (μάλλον δεν πρέπει να γνώριζαν τον κίνδυνο της επαφής με τον υδράργυρο αλλά και την οικολογική καταστροφή).
Έτσι, έπαιρνε τη σωστή και εκθαμβωτική γυαλάδα.
Άλλος τρόπος ήταν με τη βοήθεια ενός σουγιά με τον οποίο σκάλιζαν με προσοχή το βαρίδι και έτσι έπαιρνε μια όψη αστραφτερή. Τέλος, το βιβλίο ανέφερε ότι οι ψαράδες της εποχής συνήθιζαν να κατασκευάζουν μόνοι τους τα εργαλεία αυτά, με τη βοήθεια του γύψου και της μαλταζόπλακας.
Σήμερα, ένας εύκολος τρόπος γυαλίσματος της ζόκας είναι με τη βοήθεια του γυαλόχαρτου· με αυτό περνάμε τη ζόκα ανά τακτά χρονικά διαστήματα, περίπου ανά μία ώρα. Έτσι διατηρούμε το εργαλείο μας σε θέση μάχης.
Λίγοι είναι αυτοί που φτιάχνουν χειροποίητα κομμάτια ζόκας σήμερα, αφού στο εμπόριο υπάρχουν έτοιμες και σε διάφορα μεγέθη.
Με τη ζόκα κυρίως ψαρεύουμε από το σκάφος σε βάθη που κυμαίνονται μεταξύ 10-70 μ. Την ημέρα ψαρεύουμε μικρότερα ψάρια, όπως λιθρίνια, τσιπούρες, τσαούσια.
Τη δολωνεις με γαριδουλα ή καραβιδακι και ψαρευεις απο βαρκα ή σε λιμανι ή σε κοφτα βραχια που εχουν βαθος
Συνήθως οι κατάλληλες ώρες είναι οι πρώτες πρωινές, μέχρι και τις 8. Το σκάφος πρέπει να κινείται με πολύ μικρή έως καθόλου ταχύτητα. Απίκο η ζόκα ψαρεύει στο βυθό και λίγο επάνω. Κατά τακτά διαστήματα, δυνατά χτυπήματα προς τα επάνω πρέπει να γίνονται, για να προσελκύουμε τα ψάρια της περιοχής με το γυάλισμά της.
Για το ψάρεμα μεγαλύτερων ψαριών όπως οι σφυρίδες, ροφοί, στήρες, βλάχοι, οι βραδινές ώρες με φεγγάρι είναι οι κατάλληλες, και με δόλωμα ζωντανό στο αγκίστρι τα αποτελέσματα θα είναι σίγουρα πολύ ικανοποιητικά. Προσοχή χρειάζεται κατά το βραδινό ψάρεμα της ζόκας, διότι τα ψάρια πιπιλίζουν το δόλωμα που ίσα-ίσα το νιώθουμε. Εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να τραβήξουμε τη ζόκα, ώστε να καρφώσουμε το ψάρι.
Από τον Σεπτέμβριο και μετά η ζόκα διαμορφώνεται με την πρόσθεση ενός ακόμη μικρότερου αγκιστριού με μικρό παράμαλλο 5-10 cm, ώστε να μπορεί αυτό να ψαρεύει και πιο κάτω, για μικρότερα ψάρια της περιοχής. Το αγκίστρι αυτό το ονομάζουμε και κλέφτη και σίγουρα κάνει καλά τη δουλειά του. Δένεται στη χούφτα του κυρίως αγκιστριού.
Στις αρματωσιές για τα μεγάλα ψάρια το παράμαλλο θα
πρέπει να είναι από σύρμα γαλβανιζέ και το μήκος του περίπου 80-100 cm. Το
παράμαλλο οπωσδήποτε θα πρέπει να ενωθεί με τη μάνα με βαρέως τύπου στριφτάρι.
Η μάνα θα πρέπει να είναι από καλής ποιότητας πετονιά, με πάχος μεταξύ 60-70.
Αν πρόκειται για νήμα, εμείς προτιμούμε το Dargon. Με τον ίδιο τρόπο
κατασκευάζουμε τις αρματωσιές για τα μικρότερα ψάρια, αλλά φυσικά με λεπτότερα
εργαλεία. Αντί για συρμάτινο παράμαλλο μπορούμε να βάλουμε μια πετονιά πάχους
30 mm και μάνα 30-40 mm.Στο αγκίστρι μπορούμε εύκολα να δολώσουμε είτε άλλο μικρό ζωντανό ψάρι ή γαρίδα, καβουράκι, ώστε να συνδυάσουμε το τεχνικό με το φυσικό δόλωμα και, φυσικά, οι περιπτώσεις αρπαγής κάποιου αξιόλογου ψαριού είναι μεγάλη.
Το βαρίδι της ζόκας θα πρέπει να γυαλίζει. Παλαιότερα, διαβάζοντας το βιβλίο του Θ. Μαρσέλλου Το ψάρεμα και τα ψάρια του 1948, οι ψαράδες χρησιμοποιούσαν υδράργυρο σε μπουκάλι και με αυτό έβαζαν 2-3 σταγόνες στα χέρια τους και έτριβαν τη ζόκα (μάλλον δεν πρέπει να γνώριζαν τον κίνδυνο της επαφής με τον υδράργυρο αλλά και την οικολογική καταστροφή).
Έτσι, έπαιρνε τη σωστή και εκθαμβωτική γυαλάδα.
Άλλος τρόπος ήταν με τη βοήθεια ενός σουγιά με τον οποίο σκάλιζαν με προσοχή το βαρίδι και έτσι έπαιρνε μια όψη αστραφτερή. Τέλος, το βιβλίο ανέφερε ότι οι ψαράδες της εποχής συνήθιζαν να κατασκευάζουν μόνοι τους τα εργαλεία αυτά, με τη βοήθεια του γύψου και της μαλταζόπλακας.
Σήμερα, ένας εύκολος τρόπος γυαλίσματος της ζόκας είναι με τη βοήθεια του γυαλόχαρτου· με αυτό περνάμε τη ζόκα ανά τακτά χρονικά διαστήματα, περίπου ανά μία ώρα. Έτσι διατηρούμε το εργαλείο μας σε θέση μάχης.
Λίγοι είναι αυτοί που φτιάχνουν χειροποίητα κομμάτια ζόκας σήμερα, αφού στο εμπόριο υπάρχουν έτοιμες και σε διάφορα μεγέθη.
Με τη ζόκα κυρίως ψαρεύουμε από το σκάφος σε βάθη που κυμαίνονται μεταξύ 10-70 μ. Την ημέρα ψαρεύουμε μικρότερα ψάρια, όπως λιθρίνια, τσιπούρες, τσαούσια.
Τη δολωνεις με γαριδουλα ή καραβιδακι και ψαρευεις απο βαρκα ή σε λιμανι ή σε κοφτα βραχια που εχουν βαθος
Συνήθως οι κατάλληλες ώρες είναι οι πρώτες πρωινές, μέχρι και τις 8. Το σκάφος πρέπει να κινείται με πολύ μικρή έως καθόλου ταχύτητα. Απίκο η ζόκα ψαρεύει στο βυθό και λίγο επάνω. Κατά τακτά διαστήματα, δυνατά χτυπήματα προς τα επάνω πρέπει να γίνονται, για να προσελκύουμε τα ψάρια της περιοχής με το γυάλισμά της.
Για το ψάρεμα μεγαλύτερων ψαριών όπως οι σφυρίδες, ροφοί, στήρες, βλάχοι, οι βραδινές ώρες με φεγγάρι είναι οι κατάλληλες, και με δόλωμα ζωντανό στο αγκίστρι τα αποτελέσματα θα είναι σίγουρα πολύ ικανοποιητικά. Προσοχή χρειάζεται κατά το βραδινό ψάρεμα της ζόκας, διότι τα ψάρια πιπιλίζουν το δόλωμα που ίσα-ίσα το νιώθουμε. Εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να τραβήξουμε τη ζόκα, ώστε να καρφώσουμε το ψάρι.
Από τον Σεπτέμβριο και μετά η ζόκα διαμορφώνεται με την πρόσθεση ενός ακόμη μικρότερου αγκιστριού με μικρό παράμαλλο 5-10 cm, ώστε να μπορεί αυτό να ψαρεύει και πιο κάτω, για μικρότερα ψάρια της περιοχής. Το αγκίστρι αυτό το ονομάζουμε και κλέφτη και σίγουρα κάνει καλά τη δουλειά του. Δένεται στη χούφτα του κυρίως αγκιστριού.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου