Η ύπαρξη κάποιων αξιόλογων λυθρινιών στην ψαριά μας σίγουρα τηστολίζει και της δίνει μία άλλη λάμψη.Το λυθρίνι είναι το ψάρι που συνήθως αναδεικνύει τον ικανό ψαρά. Μπορεί σε ένα σκάφος να υπάρχουν αρκετοί ψαράδες και όλοι να βγάζουν διάφορα ψάρια, όμως τα λυθρίνια τα πιάνει μόνο ο τεχνίτης. Αυτός που ξέρει καλά να χειρίζεται την καθετή και γνωρίζει τις ιδιοτροπίες των ψαριών. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το λυθρίνι είναι ένα εκλεκτικό και μίζερο ψάρι. Για να έρθει κοντά στα δολώματα μας πρέπει να είναι τα καλύτερα και επίσης τέλεια δολωμένα. Επίσης, θα πρέπει τα δολώματα αυτά να τα πρωτοτσιμπήσει το ίδιο και όχι κάποιο άλλο ψάρι. Αν προλάβει και πάει άλλο ψάρι τότε πολύ δύσκολα θα κάνει αυτό τη δεύτερη προσπάθεια. η καχυποψία του συγκεκριμένου ψαριού είναι πολύ ανεπτυγμένη. Θα πρέπει η αρματωσιά να είναι τέτοια και με τον ανάλογο τρόπο κατασκευασμένη που να μην τρομάζει και να δημιουργεί τις λιγότερες υποψίες στα ψάρια. Το δόλωμα που θα Βάλουμε στο αγκίστρι μας θα είναι ότι εκλεκτότερο. ζωντανή γαριδούλα σκαρτσινάκι Ζωντανό καραβιδάκι, είναι οι πρώτες προτιμήσεις. Στη συνέχεια έχουμε σκουλήκι σαμάρι και σωλήνα, και μετά φρέσκο ψαροδόλι και φρέσκο καλαμαράκι. Τελευταία και αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε κάποιο από τα παραπάνω δολώματα, θα δολώσουμε κατεψυγμένη γαρίδα, σουπιά, καλαμάρι ή κάποιο άλλο μη ζωντανό, φρέσκο δόλωμα. Ο τρόπος δολώματος πρέπει να είναι αρκετά προσεκτικός ώστε τα ζωντανά να παραμείνουν ζωντανά στα αγκίστρια μας και να μπορούν να καρφώσουν το ψάρι. Τα υπόλοιπα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν προεξοχές και περισσεύματα ώστε να δείχνει το δολωμένο αγκίστρι μας ένα θαυμάσιο μεζέ. Όπως αναφέραμε, το λυθρίνι αποφεύγει να τσιμπήσει δεύτερο στα δολώματα μας. Αρα αν πάει θα πάει πρώτο απ’ όλα τα υπόλοιπα ψάρια. Αν προλάβουν και τσιμπήσουν άλλα ψάρια τα δολώματα μας, τότε οι πιθανότητες για τσιμπιά λυθρινιού έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. Αρα αν δεν καταφέρουμε να πιάσουμε τις πρώτες τσιμπιές στην καθετή μας, τότε καλό είναι να την ανεβάσουμε, να την ξαναδολώσουμε και στη συνέχεια να την ξαναρίξουμε στο βυθό, πανέτοιμοι όμως αυτή τη φορά να «αρπάξουμε» τις πρώτες τσιμπιές. Αυτό είναι άλλωστε ένα από τα μυστικά της επιτυχίας στο ψάρεμα του λυθρινιού. 0 γνώστης, με το που θα πάει κάτω η καθετή έχει πάρει πάνω τα μπόσικα και πρέπει να είναι έτοιμος να καρφώσει με το παραμικρό τσίμπημα. Δεν περιμένει το τσίμπημα αυτό να είναι δυνατό για να καρφώσει. Ένα μικρό ψιλοχαρχάλεμα είναι αρκετό. Αν περιμένουμε να έρθει η καλή τσιμπιά, τότε μπορεί να πιάσουμε από όλα τα υπόλοιπα είδη ψαριών αλλά πολύ δύσκολα το λυθρίνι. Το λυθρίνι βρίσκεται πολύ κοντά στο βυθό. Αρα θα πρέπει το δόλωμα μας και συνεπώς το αγκίστρι μας να βρίσκεται πολύ κοντά στο Βυθό ή και να ακουμπάει πάνω. Αυτό το έχουμε διαπιστώσει όλοι όσοι ασχολούμαστε με την καθετή, αφού βλέπουμε να πιάνονται τα λυθρίνια όλα στο κάτω – κάτω αγκίστρι, άντε και καμιά φορά στο δεύτερο. Τα υπόλοιπα αγκίστρια μπορεί να κάνουν κι άλλα ψάρια, αλλά για τα λυθρίνια όχι. Αυτή η διαπίστωση είναι αρκετή για να προσέχουμε ιδιαίτερα το τελευταίο μας αγκίστρι, γιατί αυτό είναι που θα μας δώσει και τα ψάρια. Αρα λοιπόν, έχουμε ένα επιπλέον συμπέρασμα. Μπορεί τα υπόλοιπα αγκίστρια όταν ψαρεύουμε να μην τα δολώνουμε με προσοχή, το αγκίστρι το τελευταίο όμως πάντα το επιθεωρούμε για να είναι τέλειο. Το τελευταίο αυτό αγκίστρι πάντα το δένουμε σε ένα παράμαλο αρκετά πιο μακρύ από τα άλλα. Οι λόγοι είναι δύο. Πρώτον ότι βρίσκεται μακρύτερα από το Βαρίδι και την υπόλοιπη αρματωσιά με συνέπεια να μην φοβάται το ψάρι. Το δεύτερο ότι το δόλωμα έχει περισσότερα περιθώρια να κινηθεί ελεύθερα κι έτσι να φαίνεται σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό στο ψάρι, ώστε να μην το φοβίσει και να μην το κάνει να το υποπτευθεί. Το μέγεθος του αγκιστριού είναι ανάλογο με τα ψάρια που αναζητάμε. Το σχήμα του συνήθως είναι πλακέ, αλλά και παπαγαλάκι να χρησιμοποιήσουμε ή λίγο στραβό κάνει θαυμάσια τη δουλειά του, αφού το λυθρίνι το πιάνουμε με το κάρφωμα. Αυτό που μετράει στο αγκίστρι μας είναι να έχει πολύ κοφτερή ακίδα. Η ακίδα είναι το άλφα και το ωμέγα γι αυτό προτιμούμε πάντα τα καλής ποιότητας και συνήθως ακριβότερα αγκίστρια. Η πετονιά που δένουμε τα παράμαλλα μας πρέπει κι αυτή να είναι καλής ποιότητας για να μην στρίβει ή κατσαρώνει αλλά και να μην κόβεται στον κόμπο. Επειδή συνήθως χρησιμοποιούμε πολύ λεπτές πετονιές για να μην φαίνονται, αυτός είναι κι ένας επιπλέον λόγος να είναι καλής ποιότητας αυτή η πετονιά και fluorocarbon (αόρατη) ή fluorocarbon coated. Συνήθως είναι No 25 για ρηχά και No 30 για τα Βαθιά. Το ρηχά και βαθιά το αναφέρουμε γιατί όσο πιο βαθιά κατεβαίνει η καθετή μας, τόσο περισσότερο στρίβουν τα παράμαλλα μας, άρα χρειαζόμαστε πιο χοντρή πετονιά. Η μάνα τώρα της αρματωσιάς, θα είναι ανάλογη. Αν έχουμε No 25 παράμαλο, τότε η αρματωσιά θα είναι 30 ή 35. Αν το παράμαλο είναι 30, τότε η αρματωσιά No 35 ή 40. Ο αριθμός των παράμαλων είναι ανάλογος με το αν αναζητούμε κι άλλα ψάρια εκτός από λυθρίνια ή μόνο λυθρίνια. Αν αναζητούμε μόνο λυθρίνια, τότε δύο παράμαλα είναι αρκετά, ενώ αν αναζητούμε κι άλλα ψάρια προσθέτουμε τρίτο ή και τέταρτο. Το τελευταίο παράμαλο είναι πάντα μακρύτερο από τα υπόλοιπα, έτσι ώστε να ξεπερνάει το Βαρίδι. Το μήκος του τελευταίου αυτού παράμαλου μπορεί να ξεπερνάει και το μισό μέτρο, ενώ τα υπόλοιπα έχουν το συνηθισμένο μήκος για καθετή. Τα παράμαλα για να μην στρίβουν πάνω στην υπόλοιπη αρματωσιά, τα συνδέουμε συνήθως με τις ειδικές χάντρες σύνδεσης παράμαλου – αρματωσιά. Το βαρίδι που χρησιμοποιούμε καλό είναι να έχει στριφτάρι για να μην στρίβει την πετονιά. Όσο πιο μικρό είναι, τόσο και πιο καλά καταλαβαίνουμε τα τσιμπήματα του λυθρινιού, μόνο που έχει το μειονέκτημα ότι αργεί να κατέβει. Αν δεν έχει ρεύμα, τότε είναι καλό. Αν έχει, τότε πρέπει αναγκαστικά να χρησιμοποιήσουμε λίγο μεγαλύτερο. Επίσης, εκεί που τελειώνει η αρματωσιά και πρέπει να συνδεθεί με την κυρίως πετονιά, πρέπει να υπάρχει ένα ακόμα στριφτάρι. Το πάχος που θα έχει αυτή η κυρίως πετονιά, από το στριφτάρι και πάνω, ποικίλει από No 40 έως και 60 ή και ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί υπάρχει αυτή η ποικιλία πιστεύω να το καταλαβαίνετε. Έχοντας πάντα σαν αρχή και κανόνα ότι όσο πιο ψιλή είναι η πετονιά, τόσο καλύτερα καταλαβαίνουμε τα τσιμπήματα και τόσο δεν μας εμποδίζει το ρεύμα.
Όμως όταν το Βάθος είναι μεγάλο και χρειαζόμαστε ασφαλώς και μεγαλύτερο Βαρίδι για να κατέβει στο Βυθό η καθετή μας, δεν μπορούμε εκεί να χρησιμοποιήσουμε λεπτή πετονιά, πρώτα για να μην κόβει τα χέρια και δεύτερον για να μην κόψει από το Βάρος του μολυβιού, του ρεύματος και των ψαριών που θα ανεβάζουμε. Έτσι, εκεί αναγκαζόμαστε να αυξήσουμε το πάχος όχι μόνο στην κύρια πετονιά, αλλά και στην αρματωσιά μας. Αρα Βάθος που ψαρεύουμε και πάχος πετονιάς πηγαίνουν μαζί. Την πετονιά αυτή την έχουμε τυλιγμένη συνήθως σε ένα μεγάλο φελό ή σε καρούλι με αρκετά μεγάλη διάμετρο.
Αλλα απαραίτητα εφόδια και γνώσεις για το συγκεκριμένο ψάρεμα του λυθρινιού με καθετή είναι ο τόπος όπου υπάρχουν αυτά τα ψάρια. Συνήθως το λυθρίνι ζει σε τραγάνα, λασποτραγάνα και πράσινο μαρουλάκι. Ο βυθός με τραγάνα είναι ο καλύτερος για το ψάρεμα μας κι αυτός που πρώτα αναζητούμε και στη συνέχεια ακολουθούν οι άλλοι δύο. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις αποχές σε απότομους και κοφτούς κάβους ή τις αποχές ξερών. Αυτά τα τελευταία κομμάτια μπορεί να δίνουν λίγα λυθρίνια αλλά πολύ μεγάλα σε μέγεθος. Επίσης, ο κάθε τόπος έχει και το δικό του μέγεθος ψαριών. Αλλοι τόποι είναι που βαστούν τα μεγάλα λυθρίνια και άλλοι τα μικρότερα. Κάποιο φαινόμενο που σίγουρα έχετε διαπιστώσει όσοι ασχολείστε με το ψάρεμα των λυθρινιών. Η γνώση κάποιου τόπου με μεγάλα λυθρίνια είναι αρκετά σημαντικός παράγοντας επιτυχίας σε αυτό το ψάρεμα. Οι ώρες που ψαρεύουμε είναι συνήθως οι πρώτες πρωινές και οι απογευματινές για τα ρηχά κομμάτια, ενώ στα βαθιά μπορούμε να αναζητήσουμε τα λυθρίνια και τις υπόλοιπες ώρες με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Προτιμούμε να τα ψαρεύουμε πάντα αρόδου χωρίς να ρίξουμε άγκυρα για να δοκιμάζουμε αλιευτικά μεγαλύτερη έκταση, φτάνει όμως αυτό να το επιτρέπουν οι υπάρχουσες καιρικές συνθήκες και καταστάσεις που επικρατούν τη συγκεκριμένη μέρα.Πηγή 4fishing
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου